Lieve mensen,

Wat een tijd geleden dat ik geschreven heb en wat is er veel gebeurd! Een bezoekje aan mijn ouders bij vrienden in Belek, aan de zuidkust van Turkije, een bezoekje van Femke en Daniel aan mij, een bezoekje aan Cappadocia, in het midden van Turkije. Cappadocia was voor mij een weerzien met de andere EVSers, veel buiten zijn in een sprookjesachtig landschap, vol grotten, geologische verschijnselen, waaghalzerij, goede wijn, Turkse dans en heel veel eten.

Wanneer ik niet op een of ander snoepreisje ben, werk ik heel hard. We zijn alweer even bezig met het organiseren van een gratis performance festival in diverse bars in het centrum van Istanbul, en daar is tot nu toe heel enthousiast op gereageerd. Laten we hopen dat de EU ook zo enthousiast reageert op onze subsidie aanvraag...

Vandaag was een lange dag. We begonnen met een repetitie van Serkan's (mijn baas) theaterklasjes. Dat betekent elfjarige meisjes die voor het eerst in een theater staan helpen met omkleden, zorgen voor de juiste rekwisieten en proberen ze achter de schermen stil te houden. Dan terug naar kantoor voor een ellenlange vergadering, uitwerken van de notulen, voorbereidingen treffen voor het concert van de avond en nog wat afmaken voor de subsidie aanvraag. Nu is het half twee, het concert is nog bezig...gelukkig is er koffie!

Het bezoekje aan mijn ouders leverde me zo'n drie pakken koffie op en vier(!) pakken stroopwafels. Wat heet; beter een goede buur dan een verre vriend, of een goede buur voor een verre vriend...in ieder geval denken mijn buren zelfs op deze afstand aan mijn zoete pleziertjes! (Familie de Laat: superbedankt! Was de beste verrassing van de maand).

Inmiddels is het hier volop zomer, en waar dat in Nederland betekent ‘laten zien wat je hebt', betekent dat hier vooral ‘ben ik niet te bloot?'. Nog een verschil, in Nederland zoeken we massaal de zon op, hier is het zoeken naar een tafeltje in de schaduw als koopzieke vrouwen speurend naar het beste koopje tijdens de doldwazedagen in de Bijenkorf. Gelukkig heb ik vlakbij huis een fijn café-terras gevonden, met veel groen, zon en schaduw en een lekker rustig sfeertje om urenlang een boek te lezen onder het genot van een caffe latte. Of mijn huiswerk voor de Turkse les te doen...de eerste toets is gemaakt; een 7,7, valt niet tegen hè! Nu de spreekvaardigheid nog wat verbeteren...

Behalve culinaire genoegens laat ik me ook het culturele aanbod goed smaken. In het kader van de internationale museumweek bezocht ik het Istanbul Modern en de Aia Sofia (bij nacht! hoe gaaf! er was bijna niemand!) Heel verantwoord. Als klap op de vuurpijl is het ook nog eens International Theatre Festival. Op een zonovergoten zondagmiddag deed ik een theatertour in Tarlabaşı, de ‘gevaarlijke wijk'. Spelende kinderen, wapperende was aan de lijn, kletsende huisvrouwen, oude mannetjes die je heel behulpzaam de weg wijzen. Overdag een kleurrijke, vriendelijk ogende buurt, maar 's nachts niet veilig. Zeven kleine scènes in zeven verschillende huizen schetsen een portret van het leven in deze wijk. Heel bijzonder. Morgen weer naar het theater, joepie! En vanavond..nog even een dansje wagen.