Zonsondergang boven Istanbul. Het felgele licht van de dag weerkaatst pijnlijk scherp op het water en verandert traag in warm oranje, rozerood om dan vlakbij de blauwe moskee te verdwijnen in een groengrijze waas. Smog zover het oog reikt. In een waas herken ik in de skyline van Sultanahmet de minaretten van de blauwe moskee, de Aia Sofia, de Galatatoren en een heleboel flatgebouwen. Een stad van uitersten in vele geuren en kleuren.

Zo loop je de ene dag te vloeken op de zoveelste man die ongevraagd je billen betast (of ik nu geheel bedekt over straat ga of niet, het gebeurt en meer daneen ferme tik en een fuck you is er niet tegen te doen), en loop je de andere dag langs een park waar de tuinman drie passerende vrouwen een stekje cadeau doet. Of zit ik in de bus naast een oud vrouwtje, met hoofddoek, met mobiele telefoon (‘efendim') en een waaier waarmee ze vol enthousiasme ook in mijn richting wappert. Als ik haar een goede avond wenst, antwoord ze met een hartelijk, iyi akÅŸamlar, canim, goedenavond, lieffie.

De rijkeluiskinderen gaan per nanny of au pair naar een beachclub. Iedereen een Gucci bril, Luis Vuitton handtas, mama's auto en papa's creditcard. Dit zijn de jongeren die beschikken over privé-scholen, een huis in Bebek, een appartement op de eilanden en een bedrijf elders in den lande. Waar de rijken een arm kind spelen in het door de school gehuurde theater en daarvoor een nieuw jurkje krijgen, want dochterlief moet er ook als weeskind als een prinsesje uitzien.

De armere kinderen springen van de kade in de Bosporus en zwemmen onder toeziend oog van moeder en tantes die in een dor parkje zitten te breien. Misschien gaan ze naar school, maar misschien moeten ze ook wel werken, of bedelen.

Een van de wijken waar veel armoe is, is Tarlabaşı, midden in het centrum, grenzend aan ‘mijn' wijk. Aangetrokken door de lage huur van de woningen, stroomden vluchtelingen van binnen en buiten Turkije toe. In deze wijk vind je Koerden, Armeniërs, Irakezen, Afrikanen, maar ook drugsdealers, travestieten en zigeuners. Een mengeling van alle minderheden die Istanbul rijk is. Hier vind je de gezinnen die met zijn allen in een kamer wonen, eten, koken, tv-kijken en slapen. Waar een man op straat zijn schapen hoedt, waar de vrouwen op hun stoepje zitten te kletsen en te handwerken, waar de kinderen met afval spelen, waar de bonte was van huis naar huis aan de lijn hangt.

Een tentoonstelling van foto's gemaakt door de kinderen van Tarlabaşı, doen je deze kinderen en deze wijk meteen in je hart sluiten. Op een van deze foto's krijgen we een kijkje in de huiskamer van een gezin, de vader op zijn knieën, de rug gebogen en naar de fotograaf gekeerd, aan het bidden. Zijn dochter op de voorgrond, in kleurrijk roze met een grote grijns op haar gezicht, bezig een van tv afgekeken dans uit te voeren. Modern en traditioneel in een beeld gevangen door een kind van tien.

Al meer dan een half jaar in deze stad tussen oost en west, modern en traditioneel, tussen vergane glorie en prachtige cultuurschatten, rijk en arm, moslims en andersgelovigen. Deze tegenstellingen dragen bij aan de magie van de stad. Al het moois dat je ziet, alle stank die je ruikt, één straat verder en een nieuwe verrassing wacht...alles is mogelijk in deze stad en dat voelt de ene dag beklemmend, onzeker, spannend en de andere dag als een enorme vrijheid. Istanbul is sprookjesachtig, magisch, ongrijpbaar.

In een stad met zoveel uitersten is het moeilijk je balans te vinden. Zelfs een uitgebalanceerd dieet helpt hier niet bij. Wat wel helpt, zijn de meiden met wie ik samenwoon. Lief en leed delen we, zorgen over het nu, plannen voor de toekomst, en samen creëren we een hele mooie geschiedenis van onze tijd in Istanbul. Yadigar, Silvia en Chiara bedankt.