Toet Toet Türkiye

Wat een feest! Voetbal beheerst het Turkse leven, het Turkse verkeer en de Turkse mannen. Veel getoeter (wel bekend van de Turkse buurten in Nederland), veel bier, veel vlaggen en, laten we eerlijk wezen, heel veel geluk. Overal klinkt het ‘Ä°çerim ben bu akÅŸam ...vanavond zal ik drinken!', een zinnetje uit een drinklied, nu voor het voetbal ingelijfd.

Over drinken moet je niet zingen, dat moet je gewoon doen. Ik zing vanavond met Welpie op mijn schouder ‘Hup Holland hup!'.

Åžile en spaghetti

Het weer is heerlijk, de zon schijnt en drie meiden hebben twee vrije dagen...op naar Åžile! We laten de drukte van Istanbul achter ons en nemen een bus naar onze nieuwe beste vriend, Karadeniz, ofwel de Zwarte Zee. Twee uur later kan ik me geen groter contrast met het grootstedelijke leven van Istanbul voorstellen; frisse lucht, een ongelofelijk schone, blauwe zee en een lege horizon. We hebben dan ook weinig gedaan, behalve onze hoofden geleegd en magen gevuld.

Helemaal uitgerust en totaal ontspannen keerden we terug naar de stadsgedruis, waar we werden overspoeld door een golf van voetbalfanatisme. Iedereen hier praat over de ongelofelijke triomf van het Nederlandse team, het gonst ‘Hollanda Hollanda' op straat. Het was erg leuk om de wedstrijd te kijken met mijn Italiaanse huisgenootje, we zijn het er tot nu toe over eens dat 'wij' beter zijn in voetbal, en 'zij' in pasta maken. Ik hield me stil over het nemen van strafschoppen, en schepte mijn bord nog maar eens vol met spaghetti.

wat heet

Lieve mensen,

Wat een tijd geleden dat ik geschreven heb en wat is er veel gebeurd! Een bezoekje aan mijn ouders bij vrienden in Belek, aan de zuidkust van Turkije, een bezoekje van Femke en Daniel aan mij, een bezoekje aan Cappadocia, in het midden van Turkije. Cappadocia was voor mij een weerzien met de andere EVSers, veel buiten zijn in een sprookjesachtig landschap, vol grotten, geologische verschijnselen, waaghalzerij, goede wijn, Turkse dans en heel veel eten.

Wanneer ik niet op een of ander snoepreisje ben, werk ik heel hard. We zijn alweer even bezig met het organiseren van een gratis performance festival in diverse bars in het centrum van Istanbul, en daar is tot nu toe heel enthousiast op gereageerd. Laten we hopen dat de EU ook zo enthousiast reageert op onze subsidie aanvraag...

Vandaag was een lange dag. We begonnen met een repetitie van Serkan's (mijn baas) theaterklasjes. Dat betekent elfjarige meisjes die voor het eerst in een theater staan helpen met omkleden, zorgen voor de juiste rekwisieten en proberen ze achter de schermen stil te houden. Dan terug naar kantoor voor een ellenlange vergadering, uitwerken van de notulen, voorbereidingen treffen voor het concert van de avond en nog wat afmaken voor de subsidie aanvraag. Nu is het half twee, het concert is nog bezig...gelukkig is er koffie!

Het bezoekje aan mijn ouders leverde me zo'n drie pakken koffie op en vier(!) pakken stroopwafels. Wat heet; beter een goede buur dan een verre vriend, of een goede buur voor een verre vriend...in ieder geval denken mijn buren zelfs op deze afstand aan mijn zoete pleziertjes! (Familie de Laat: superbedankt! Was de beste verrassing van de maand).

Inmiddels is het hier volop zomer, en waar dat in Nederland betekent ‘laten zien wat je hebt', betekent dat hier vooral ‘ben ik niet te bloot?'. Nog een verschil, in Nederland zoeken we massaal de zon op, hier is het zoeken naar een tafeltje in de schaduw als koopzieke vrouwen speurend naar het beste koopje tijdens de doldwazedagen in de Bijenkorf. Gelukkig heb ik vlakbij huis een fijn café-terras gevonden, met veel groen, zon en schaduw en een lekker rustig sfeertje om urenlang een boek te lezen onder het genot van een caffe latte. Of mijn huiswerk voor de Turkse les te doen...de eerste toets is gemaakt; een 7,7, valt niet tegen hè! Nu de spreekvaardigheid nog wat verbeteren...

Behalve culinaire genoegens laat ik me ook het culturele aanbod goed smaken. In het kader van de internationale museumweek bezocht ik het Istanbul Modern en de Aia Sofia (bij nacht! hoe gaaf! er was bijna niemand!) Heel verantwoord. Als klap op de vuurpijl is het ook nog eens International Theatre Festival. Op een zonovergoten zondagmiddag deed ik een theatertour in Tarlabaşı, de ‘gevaarlijke wijk'. Spelende kinderen, wapperende was aan de lijn, kletsende huisvrouwen, oude mannetjes die je heel behulpzaam de weg wijzen. Overdag een kleurrijke, vriendelijk ogende buurt, maar 's nachts niet veilig. Zeven kleine scènes in zeven verschillende huizen schetsen een portret van het leven in deze wijk. Heel bijzonder. Morgen weer naar het theater, joepie! En vanavond..nog even een dansje wagen.

Koffieprobleem opgelost

Weg met nescafé, weg met koffiedrap, weg met het bruine water: geen oploskoffie meer! We hebben een heus koffiezetapparaat, filters, en een pak koffie uit Nederland. Meteen een lekker bakkie gezet met daarbij mijn favoriete Ülker melkchocolade met pistachenoten:

Koffieprobleem opgelost, met dank aan de homies!

post is magisch...

..maar het gaat niet vanzelf. Met

Leonie

Huseyin aga Mahalessi

Topcekenler Sokak No. 3

Beyoglu

34440 Istanbul

Én een postzegel op de envelop zal het wel lukken!

Deniz deniz

Zomer! En dat betekent slippers, zonnebrand, zonnebril en op naar de eilanden. Een avontuurlijke onderneming; op een uur varen van de stadsjungle van Istanbul vind je een heel andere wildernis. Door het struikgewas (met slangen), tussen bomen, over rotsen, tussen een rotsspleet klauterden we naar ons privé-strandje.

Vorige week troffen we een paar paarden op ons pad: moeder wilde haar veulen beschermen en keerde haar kont tegen de krib, waardoor we niet konden passeren. Aan de rand van het pad wachtten we rustig af tot ze besloten dat de kust veilig was om verderop verder te grazen. Net toen we verder wilden lopen kwam er nog een paard aangewandeld, dat nogal van ons schrok, waar ik van schrok en zo achterover in het prikkeldraad belandde.

Deze week geen paard op hol, maar de kust was niet veilig; een gigantische golf zomaar uit het niets besloot een slippertje te maken met mijn flipflops. Terwijl ik op het nippertje mijn teenslippers wist te redden, kwam de tweede golf mijn tas opeten. Ai Deniz deniz, avec tes yeux si bleu...alles nat; portemonnee, kleding, boek, tijdschrift en mijn dagboek. De Marmarische zee moet een zeer belezen zee zijn, met Hollands spraakwater.

In ieder geval was het nat.

post is magisch

Opeens is het er.

Zonder brievenbus ontvang ik meerdere malen per week post. De bel gaat, de deur zwaait open, en dan klinkt het ‘er is iets voor je bezorgd' in de gang. Helaas ben ik zelf nooit in de buurt als de deurbel gaat. Een postbode heb ik nog niet gezien.

Geen idee hoe een Turkse postbode eruit zou moeten zien. Geen beige rood uniform in het straatbeeld van Istanbul. Ook geen rode brievenbussen trouwens; sinds de aanslag op het Britse consulaat zijn alle brievenbussen tot overbodig straatmeubilair bestempeld en bij het grofvuil gezet. Ja, bij het grofvuil, want ook de vuilnisbakken zijn afgedankt.

Ik begin zowaar te twijfelen aan het bestaan van de Turkse posterijen. Het postkantoor aan de Istiklal Caddesi is tot nog toe het enige bewijs van het bestaan van de Turkse PTT, maar ik zou bijna gaan vermoeden dat de post hier is opgeheven en vervangen door email, postduiven, of kaboutertjes.

Vermoedelijk heeft de afwezigheid van brievenbussen, zowel voor de ontvanger als de verzender, ervoor gezorgd dat postkaarten een schaars goed zijn. Her en der is een enkele toeristische prentbriefkaart te vinden, maar het aanbod is niet om over naar huis te schrijven. Ik doe mijn best om zelf wat te maken, dus kijk niet raar op als er vreemde creaties in je brievenbus belanden.

Terug naar mijn post. Ik kan niet beschrijven hoe geweldig het is om echte post van jullie te krijgen, het is elke keer een magisch moment om een kaart, brief of pakje van thuis te ontvangen en te openen. Çok teÅŸekkürler!

En tot ik een echte postbode ontmoet, blijf ik in kaboutertjes geloven.

nat haar

Vandaag geleerd: met nat haar de deur uit betekent dat je net sex hebt gehad. Een andere reden om je haar te wassen is kennelijk ondenkbaar.

Aangezien ik mijn haar nooit föhn zullen de buren wel denken dat ik een zeer goed sexleven heb.