uitje

Er was eens, lang geleden in een land ver van jullie vandaan (maar heel dicht bij waar ik nu ben) een arme man. Zijn dagelijkse kost bestond uit hard werken, kopzorgen en een maaltijd van brood en uien, elke dag weer uien. Wij moeten er niet aan denken, maar deze arme man kent het geheim van de uien wellicht beter dan wij, want onder al die scherpe lagen van de ui schuilt een zacht, zoet, heerlijk hart waar hij keer op keer van smult.

Op een dag verliest een rijk man zijn portemonnee in de straten van Ankara. De arme die het zag gebeuren neemt de portemonnee en, vanuit een goed hart, geeft hem terug aan de rijke man die hij zojuist zag passeren. De rijkaard bedankt de arme en wil de man belonen met een groots diner. De arme man mag eten wat hij wil, alle gerechten die hij maar kan bedenken zullen voor hem bereid worden. De arme man wil het aanbod afslaan, maar de rijkaard dringt aan. Wat is het allerlekkerste wat je kan bedenken, wat eet je het allerliefst? Zeg het me en ik zorg dat het voor je gemaakt wordt. De arme denkt even na, en vraagt vervolgens om een bordje uien, maar dan alleen de kern. Wat een lekkerbek.

Afgelopen week had ik een uitje in Ankara voor een on arrival training. Iedereen die deelneemt aan EVS (European Voluntary Service) krijgt zo'n training van de EU. Met zo'n twintig vrijwilligers uit heel Europa hebben we vier dagen lang gesproken over health and safety, conflict solving, Turkse geschiedenis en politiek en onze verwachtingen van de tijd in Turkije.

Tijdens de training vergeleken we het land met een ui, die heeft veel lagen voor je bij de kern komt. De buitenste laag zijn alle zintuiglijk waarneembare dingen, zoals het eten, de muziek, de geuren. Verder naar binnen vind je gebaren, gewoonten, geschiedenis, de taal en rolmodellen. De cücük, de ziel, het hart, het meest lekkere stukje ui is het moeilijkst te bereiken.

Verder hebben heel veel gegeten (en niet alleen ui). Echt luxe om in een viersterrenhotel te verblijven met een gigantisch ontbijtbuffet, driegangen lunches en diners en schalen vol met koekjes voor bij de -ja, je raadt het al- oploskoffie. Ik heb geloof ik nog nooit zoveel gegeten als de afgelopen dagen. En dan met je volle buik naar de hamam van het hotel! Van de Turkse sauna naar de hamam naar de Finse sauna naar de hamam en dan nog een half uurtje in het bubbelbad...lekker weken, ik ben nog nooit zo schoon geweest. Heerlijk, ik heb er echt van genoten.

Maar meer nog dan van de luxe genoot ik van de mensen. We hadden een ontzettend gezellige groep en het is fijn om ervaringen uit te wisselen met mensen die ongeveer hetzelfde meemaken als jij. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het goed heb getroffen met dit project. Sommige mensen zitten in kleine dorpjes waar niets te beleven is, waar je als vrouw niet een biertje kan kopen, of met blote armen over straat kan gaan, of het eten is slecht, of de accommodatie.

De laatste avond gingen we naar een restaurant met Turkse muziek, zo mooi. Al verstond ik er geen woord van, de muziek en de taal laten het je voelen en ik denk zelfs dat ik een beetje tot de cücük ben doorgedrongen. Of de muziek in mijn cücük .

Vrijdagochtend na een evaluatie, een laatste lunch en een langdurig afscheid met omhelzingen en beloftes voor logeeradressen vertrokken we naar het station om te ontdekken dat de trein die we wilden nemen al volgeboekt was. Eigenlijk was dat heel fijn, we hebben kaartjes gekocht voor de nachttrein en zijn weer teruggegaan naar de groep.

Met degenen die nog in Ankara waren zijn we naar het Ataturk mausoleum gegaan, de begraafplaats van Mustafa Kemal Ataturk (vader van de Turken). Behalve mausoleum is er ook een museum, en wauw, wat was dat alles indrukwekkend. Niet vanwege de grootsheid van dit complex (gigantisch), maar vanwege de mate van aanbidding voor deze man. Ongelofelijk.

Ataturk is een deel van de Turkse ziel, dat voor mij moeilijk te begrijpen is. Ataturk is zo diep in de Turkse cücük doorgedrongen, en voor iemand uit een land zonder rolmodellen, zonder helden, zonder vereringscultuur is dat niet te bevatten. Althans voor mij. Bovendien is het vreemd dat een man zo vereerd wordt, dat alle slechts verzwegen/verhuld/onbesproken blijft. Al het goede wordt benadrukt, het slechte vergeten.

Voorzichtig probeerde ik de gids te vragen naar de grote veranderingen die ‘de vader der Turken' bewerkstelligde, en of die niet op weerstand hebben gestuit, maar daar werd niet op geantwoord. Iemand anders vroeg naar zijn drinkgewoonten (A. was alcoholist en stierf aan drankmisbruik), maar ‘no comment on that question'. Benadrukt werd wat voor goeds hij wel niet had gedaan, en de gevochten veldslagen waren geen slachtveld, nee, ‘a gentleman's war'.

En dan het museum! Alles wat ooit door Ataturk's handen is beroerd, is in goud veranderd en wordt als relikwie met de hoogste eerbied behandeld. Je kunt je vergapen aan Ataturk's kleding, handtekening, scheermes, parfum, en o, met dit potlood heeft hij ooit een briefje geschreven. Toppunt van dit alles is zijn nagemaakte werkkamer, waar een wassen Ataturk aan zijn bureau zit met aan zijn voeten zijn opgezette hond!

Politiek is een groot ding hier. Niet alleen in GAF, waar mijn medemens bovengemiddeld politiek geïnteresseerd en geïnformeerd is, maar in Turkije in het algemeen. Zeker op dit moment is er veel aan de hand. De toetreding tot de EU, het verbod op hoofddoekjes op de universiteiten en nu het feit dat een rechter de APK, de grootste partij van Turkije wil verbieden. Ik heb het gevoel dat ik hier geschiedenis beleef. Dat komt ook door de omgang met mensen uit heel Europa, ik ben me echt heel bewust van Europa, terwijl ik hiervoor veel meer op Nederland, of zelfs Utrecht gericht was. Leo globaliseert!

Maar genoeg nu over politiek en de EU, terug naar het leven van alledag. Op de terugweg vanuit Ankara zag ik Istanbul voor me liggen en realiseerde ik me dat ik de stad echt gemist had. Dat is goed thuiskomen! Zondag hebben we bij Badehane ontbeten en zijn daarna naar de eilanden vertrokken. Een uurtje op de boot (Oerolgevoel!) en je bent in een compleet andere wereld, weg van alle drukte van de stad. Lekker aan de wandel, weinig mensen en veel natuur om je heen, bloemetjes plukken, loslopende paarden, heerlijke lucht die lente belooft en een mooooooi uitzicht.

Het leek wel vakantie, maar deze week moet ik echt aan de slag, met de programmering van het theater, met Turkse lessen en met brieven schrijven. Tot gauw lieve leute!

YavaÅŸ yavaÅŸ

Ik krijg verschillende verzoeken, nieuwsgierig, gretig, danwel bezorgd, om meer nieuws. Natuurlijk! Ik lag in Ankara in bad te weken en als ik helemaal ben opgedroogd, komt jullie verhaaltje, mét foto's.

Beloofd.

zonder jas naar buiten!

is alles wat ik nu te zeggen heb, want beneden wacht een feestje. oja en dit, volgende week ben ik in Ankara voor een 'on arrival training'. Vier dagen in een vier sterren hotel. Joepie!

toeristanbul

Vandaag was ik in Toeristanbul, ofwel Sultanahmet, de wijk met alle toeristische trekpleisters. Misschien herkennen jullie op de foto's het een en ander van Boer zoekt vrouw? Een paar uur na de uitzending staat de aflevering online, dus ik blijf volledig op de hoogte van de amoureuze ontwikkeling van 's lands bekendste agrariers. Frans en Ronella moeten niet zo zeuren over het eten, dat is geweldig! Het is hier trouwens makkelijker om vegetarier te zijn, dan een koffieliefhebber (oploskoffie, bah).

aan het werk bij GAF

Geen regenlaarzen meer! De sneeuw is gesmolten en de zon schijnt. Inmiddels hebben jullie wel in de gaten dat ik in Istanbul ben, en dat ik vooral Istanbul by night heb verkend, maar misschien vragen jullie je af wat ik dan overdag doe?

Nu het weer beter is kunnen de dagtripjes beginnen. Elke dag moet ik drie uur op kantoor aanwezig zijn, zondag en maandag ben ik vrij, dus tijd genoeg. Ik werk voor GAF (Global Art Federation), een theater, een podium, een vrijplaats waar publiek en kunst elkaar ontmoeten in de breedste zin van het woord.

Serkan is het brein achter dit alles. Hij studeert aan de theaterschool in Istanbul. Toen hij twee jaar geleden in Duitsland woonde, kreeg hij het idee om een vrijplaats te creërenwaar hij zijn eigen theaterstukken kon maken en opvoeren. Dit moest niet alleen een vrijplaats worden voor hemzelf, maar voor alle artistieke creatievelingen uit Istanbul én de rest van de wereld. Toe maar.

Nu, twee jaar later, begint het allemaal een beetje vorm te krijgen. Dankzij een EU-subsidie heeft hij een gebouw van vier verdiepingen kunnen huren om zijn plannen uit te voeren en, belangrijker nog, hij heeft veel enthousiaste mensen omzich heen verzameld.

Tot een paar dagen geleden was het gebouw een toevluchtsoord voor Erasmusstudenten, artistiekelingen en vriendendie een plek nodig hadden om te wonen en rond te hangen, tegelijkertijd was het het GAFhoofdkantoor. Structuur, professionaliteit en plan waren ver te zoeken en ik vroeg me dus ook af bij wat voor organisatie ik terecht was gekomen. Ik wist niet echt wat ik kon verwachten, maar het idee dat ik onderdeel uitmaak van iets nieuws bevalt me wel. GAF helpen opbouwen, da's toch leuker dan de gebaande paden volgen.

Het is de bedoeling dat ik in Nederland, maar ook elders, festivals en gelegenheden zoek om GAF te laten optreden en contacten leg met bands, theatergroepen enz. om hier te komen optreden.Daarvoor moet ik dan ook subsidie aanvragen etc. Ook moet ik een soort schema maken, kalender, met de activiteiten en thema's per maand. Dus ik word soort van de programmeur/planner. Suggesties en tips zijn welkom!

Kijk ook eens op http://www.gaf-istanbul.org/, of de link ‘mijn theater'.

En nu iets heel anders; het valt me op dat vooral de foto van Alex zeer goed bekeken wordt, als er behoefte is aan meer beeldmateriaal, laat het me weten. Misschien moet ik een fansite maken?

xl

cold turkey

Ik besef nog niet helemaal waar ik ben, zo vanuit Nederland aangekomen in een vreemde stad, die op dit moment meer aan Helsinki dan Istanbul doet denken. Het sneeuwt! Vanochtend om half zes na het uitgaan zag ik vanaf een dakterras de stad in de sneeuw liggen. Istanbul is wit, nat, koud en glibberig, maar mooi!

Het Turkse bier smaakt uitstekend, beter dan Bavaria in de Bastaard. Helaas heeft het wel hetzelfde effect. Eergisteren op een feestje heb ik zoveel mensen ontmoet en ik ben alweer zoveel namen vergeten. Op de Turken na is iedereen hier Duits. Maar goed dat ik heb opgelet in die Schule.

Het theater is vooral een theater in wording: een gebouw van vier verdiepingen, ruime hoge kamers, houten vloeren en een mooie houten trap. Hier en daarontbreekt een likje verf, overal ontbreekt centrale verwarming en mij persoonlijk ontbreekt het aan slaap.

Gisteren heb ik het toneelstuk gezien, ja, in het Turks. Eén kamer, drie acteurs en het publiek op kussens aan de zijkant. De vierde acteur komt binnen en het drama begint. Ik verstond er niets van, maar theater blijfthoe dan ook fascinerend. Zeker wanneer je als publiek in dezelfde ruimte bent als de acteurs en soms op minder dan een halve meter van je een echtelijke ruzie wordt uitgevochten (tenminste, dat dacht ik te begrijpen). Heftig stuk.

8 maart is de opening van het theater, voor die tijd moet het café af zijn. Dat is waar we ons de komende tijd mee bezig gaan houden. Dus morgen gaan we verven, behangen en....naar IKEA.

Voor nu is het te koud om de stad in te gaan, dus we houden ons warm in het kantoor met twee elektrische kacheltjes, fleecedekentjes en kopjes thee. En ik heb altijd nog jullie lieve briefjes, cd's, boekjes, foto's en smsjes om me aan te warmen!

Veel liefs van jullie correspondent in Istanbul!

moe bien

Ben zeer moe.

Heb een eigen kamer met draadloos internet boven een disco.

Heb een eetdate, spaghetti met appel (Dave, heb jij hier iets mee te maken?).

Heb een Merijn/Dave-combi collega, het is hier net de Van Lieflandlaan, maar dan met theatermensen.

We krijgen ook een Peppe binnenkort.

Tijd om te slapen.

afscheid nemen bestaat niet...

...zingt een bekende Hollandse zanger op een ceedeetje dat ik vanavond heb gekregen. Lieve, lieve leukerds, ontzettend bedankt voor een hele leuke avond en heel veel lieve briefjes, kaartjes en kadootjes. Ik ben een blij mens!